«Με το που ξυπνάω, προτού μιλήσω ακόμα με τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου, το πρώτο τηλεφώνημα γίνεται στους επικεφαλής της Ογκολογικής Μονάδας στο “Παίδων”», μου λέει η Μαριάννα Βαρδινογιάννη. «Ενημερώνομαι για την κατάσταση της υγείας των μικρών ασθενών, μιλώ μαζί τους ή με τους γονείς τους, που χρειάζονται ιδιαίτερη στήριξη τέτοιες ημέρες. Σήμερα, λ.χ., επικοινώνησα με τον Χρήστο, οκτώ ετών, που έχει καρκίνο στο μάτι, αλλά και με τη μητέρα του Παναγιώτη, 2,5 ετών που έκανε μόλις μεταμόσχευση μυελού των οστών. Δίνοντας κουράγιο, παίρνεις κουράγιο. Αυτό που τώρα περνάμε όλοι μας –καραντίνα, αυστηροί κανόνες υγιεινής, απόσταση από τους αγαπημένους– κάποιοι συνάνθρωποί μας το βιώνουν καθημερινά με στωικότητα».
«Παράλληλα, συνομιλώ με τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, τις καθαρίστριες, όλους. Στο νοσοκομείο γνωρίζαμε την προσφορά τους. Και η πανδημία ήρθε για να μας θυμίσει την αξία της εργασίας των υπαλλήλων στα σούπερ μάρκετ, των διανομέων φαγητού, των οδηγών στα ΜΜΜ, των φυλάκων κ.ά. Είναι εκείνοι που δείχνουν αυταπάρνηση για να είμαστε στην ασφάλεια του σπιτιού μας, αυτοί κρατάνε στους ώμους τους την κοινωνία», συνεχίζει και προσθέτει: «Εκτός από την εξαιρετικά αποτελεσματική πολιτική που υιοθέτησε η κυβέρνηση χάρη στο έργο του κ. Τσιόδρα και της επιστημονικής επιτροπής, σπουδαίο ρόλο παίζει και η αγάπη που υπάρχει ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές της ελληνικής οικογένειας. Στην πατρίδα μας οι ηλικιωμένοι έχουν στοργή. Αισθάνομαι ότι στα μάτια όλης της υφηλίου, η Ελλάδα βγήκε ηθικά ανώτερη».
Συνομιλία με τη Χαρά, μητέρα μικρού ασθενούς από τη Μονάδα.
«Η υπόλοιπη ημέρα περνά με τηλεδιασκέψεις με συνεργάτες. Οργανώνουμε συνεχώς πρωτοβουλίες ενίσχυσης καθώς, όπως ξέρετε, όλα τα χρήματα για την επέτειο της Σαλαμίνας και των Θερμοπυλών θα διατεθούν σε οικονομική στήριξη παντού, από τον Πειραιά και τη Φθιώτιδα μέχρι την Κρήτη. Οπου υπάρχει ανάγκη, σπεύδουμε. Επόμενος στόχος, τα ορφανοτροφεία και τα γηροκομεία ανά την Ελλάδα. Κανείς δεν θα μείνει χωρίς βοήθεια».
«Είμαστε με τον άνδρα μου ήδη ενάμιση μήνα σε καραντίνα και βλέπουμε τα πέντε παιδιά μας, τα 15 εγγόνια μας και τη δισεγγονούλα μας είτε από απόσταση δύο μέτρων είτε στην οθόνη του υπολογιστή», μου λέει. «Οσο για την καραντίνα, μου έφερε στον νου αναμνήσεις από την εξορία του άνδρα μου ως αξιωματικού του Πολεμικού Ναυτικού, στην Αμοργό, το 1968, από τη χούντα. Αφησα δύο παιδάκια και ένα βρέφος στη μητέρα μου και ζήσαμε με τον Βαρδή σε ένα δωμάτιο χωρίς ηλεκτρικό ή θέρμανση για εννιά μήνες. Τα βγάλαμε πέρα χάρη στην καλοσύνη των ντόπιων. Εύχομαι καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση».
Πηγή: kathimerini.gr
